هنوز در حال خواندن کتاب حق نوشتن هستم . با خواندن این کتاب اشتهای من برای نوشتن زیاد میشود . میگوید در ما کودک دوساله ای هست که به او اجازه نوشتن میدهیم . من در خودم کودک دوساله ایی را میبینم که پر حرف است و کلی حرف برای زدن دارد اما گوش شنوایی برای حرفهایش نمیابد .گاهی حرف میزند و در هیاهوی زندگی کلماتی که برایش اهمیت دارند و به قول خودش ادراکاتش از زندگی هستند را مطرح میکند اما گوش شنوایی برایشان نیست . این کودک تصمیم گرفته کمتر حرف بزند و بیشتر بنویسد . اینجا حالش بهتر است . جولیا میگوید لازم نیست کل کتابت را بنویسی هر کتاب از جمله ها تشکیل شده پس جمله اولت را بنویس و من اولین جمله ام را نوشته ام . وقتی ایده ای به ذهنت میرسد حتی در جاده نطفه اش را ببند.

احساسی که بعد از تمام شدن کلاس استاد کلانتری دارم این است که اینگار از داخل یک گردباد یا طوفان رد شد ه ام با این تفاوت که آن طوفان و گردباد نور و آگاهی بوده و به جای اینکه چشمم پر از خاک و گرد باشد چشمان مرا گشوده و دلم را روشن تر کرده . این حس اکنون من است وقتی به قبل از شروع دوره فکر میکنم میبینم چقدر در مورد نویسندگی احساس ترس و دلهره داشتم در مخیله ام نمیگنجید که بتوانم چیزی بنویسم با خود فکر میکردم نویسندگان آدم هایی هستند که از جانب خدا به قول فرنگی ها گیفتد هستند و من که اینگونه نیستم نباید بنویسم والان اینقدر روان و راحت مینویسم خدارا شکر و دعا به جان استادم میکنم .

اکنون بذرهای نویسندگی در زمین آبیاری شده توسط استادم آقای شاهین کلانتری کاشته شده و من باید ازاین بذرها نگهداری و این بذرها را پرورش دهم تا به ثمر برسند . بعضی از این بذرها بذر درختی تنومندند وبعضی از این بذرها چمن هایی برای آرمیدن در کنجی دلنشین . بعضی این بذرها قرار است درخت میوه ای شوند مثل سیب و هلو بعضی نه ، فقط درختی جهت سایه گسترانیدن.

اما همه این بذرها را استادم در دل من کاشته است و من از آنها با جان و دل حفاظت میکنم آبیاری میکنم نور میرسانم در سرد و گرم روزگار حواسم بهشان هست تا به ثمر بنشینند