گوشی را بگذار روی حالت پرواز و دستت را بگذار روی حالت نوشتن.

این جمله را از اینجا یاد گرفتم.

1.گوشی را که در حالت پرواز می‌گذاری خیالت راحت است که نه کسی با تو کاری دارد نه تو با کسی می‌توانی کار داشته باشی. تمام هوش و حواست همینجاست. چقدر از زندگی لذت می‌بردیم وقتی گوشی نبود و چقدر از زندگی لذت می‌بریم وقتی گوشی هست. چه تناقض قشنگی.

من علاوه بر اینکه گوشی را در حالت پرواز می‌گذارم آن را داخل کیفم یا گاهی در اتاق مجاور قرار می‌دهم تا حتی ریختش را هم نبینم.

این طور نوشتن خیلی لذت بخش است.

2. شاید بد نباشد که صفحه‌‌ی کاغذم باز باشد و تجربیات روز را در قالب جملات کوتاه بیان کنم. به سبک دفتر یادداشت استادم.
3. بی‌شک هر مربی در هر رشته‌ای باید تمرینات شخصی داشته باشد. لااقل برای من که در هفته دو روز با شاگردانم کلاس دارم تمرین شخصی خیلی واجب می‌نماید.

4.دیروز یکی از دوستانم را دیدم به من گفت راستی کتاب جدیدیم را به تو هدیه ندادم. پارسال هم یک کتاب که نوشته‌ی خودش بود به من هدیه داده بود . این شد که امروز دست به کار شدم و کمی از کتاب من سحر خیزم اگر… که در دست نوشتن دارم را نوشتم. ایده‌آلم این بود که تا آغاز سال جدید یعنی تا پایان سال 1402 آن را به چاپ می‌رساندم که نشد. امیدوارم همت کنم و تمامش کنم.

5.از درس‌های دوره‌ی صد داستان جا ماندم. چند روز اول خوب پیش رفتم اما جا ماندم. آن هم هست.

6.امشب کلاس طنز بانک شروع می‌شود. آن هم هست.

7.فردا جلسه‌ی سوم کلاس یوگای ترم اردیبهشت برگزار می‌شود و من تمام عصر تمرینات را می‌نوشتم و خودم انجام می‌دادم تا با تسلط بیشتر کلاسم رو اداره کنم.

8.دخترم این آخر سالی مانتو مدرسه‌اش پاره شده. امشب باید بروم دنبال مانتو مدرسه.

9.با اینکه دلم می‌خواهد هر شب ساعت ده شب بخوابم تا بتوانم سحر‌خیز باشم باز هم کارهایی آخر شبی پیش می‌آید و مرا بیخواب می‌کند.

10.ساعتم را هر شب برای ساعت 4 صبح کوک می‌کنم. بیدار هم می‌شوم اما خسته‌ام و دوباره می‌خوابم. خیلی نمی‌خوابم همان هفت و هشت صبح بیدار می‌شوم اما خوب همه‌ی سحر‌خیزان می‌دانند که بیداری ساعت 4 و 5 صبح عالم دیگری ست.