اگر به دم و بازدم خود توجه کنید در می‌یابید که از دست دادن بخشی از زندگی است. ما در دم و باز دم‌هایمان هیچگاه به دم غره نمی‌شویم و از باز دم ناامید نگشته‌ایم . بلکه می‌دانیم که هر بازدم اگر آن دمنده‌ی اصلی بخواهد دمی زندگی بخش به همراه دارد.

به قول نیچه ” خداوند همانقدر که آفریدگار است همانقدر ویرانگر هم هست”

همانطور که بسیاری از شما مخاطبین فهیم می‌دانید جهان هستی بر اساس قوانین استوار است و یکی از آن قوانین  قانون خلاء می‌باشد.

اگر ما فقط در دم کشیدن استاد بودیم بعد از چند دقیقه حتمن دار فانی را وداع گفته بودیم. پس باید قدردان بازدم هایمان نیز باشیم.

کجای طبیعت دیده‌اید که فصل بهار برای موفق شدن درخت در شکوفه زایی تشویقش کنند و خزان برگهایش را تقبیح نمایند.

پاییز هم که یکی از نمادهای استفاده از قانون خلاء است این مسئله را به ما یادآوری می‌کند که ما تا زمانی که از دست ندهیم برگ سبزی در ما جوانه نخواهد زد.

حال باید در مراقبه هایمان از خود سوال کنیم که من چه چیزهایی دارم که باید در خزان زندگی از دست بدهم تا در بهار عمرم جوانه‌هایش را تحویل بگیرم و در تابستان به بار نشستنشان را نظاره‌گر باشم.

منبع: مجله‌ی ماهنامه دانش یوگا